( कविता)
लासमा सास फुक्नु छ
सरणराई
लेख्न मन छ
केले लेखाैँ ? कलमले कि मनले
डुल्न मन छ
केले हिड्ने ? धनले कि तनले
धन छैन तन कमजाेर
तुल्बुलिरहने मन र डुब्न लागेकाे घाम
छैन काम
कसले दिन्छ माम
अक्करमा मात्र फल्दाे रहेछ दाम
जान ता पर्छ नै तर कसरी जाम
खटनमा हुँदैन छैन बसेकाे ठाम...
अब खटनमा पार्नु छ काम माम दाम र ठाम ।
दाससन्तान युगाैदेखि
सहयाेगका लागि हात थापेँ
हात मालिकलाई बुझाईसकेका रहेछाै
साेच्ने दिमाग खाेक्राे बनाईसकेका रहेछाै
हात,साेच र स्वतन्त्र अस्तित्त्व बुझाईसकेका रहेछाै
दाससन्तान ! दाससन्तान तिमी महादास भईसकेछाै
हात नभएकाे
मत नभएकाे
साेच नभएकाे
मालिकले तिम्राे देश बेचेपछि देश नभएकाे
फगत तिमी मालिककाे राेबाेट दास हतियार
दास ! मरिसकेकाे लास ! दासलासबाट केकाे आश ...
दासैदासकाे सहरमा पनि
लासैलासकाे देशमा पनि
लासहरूमा जिउँदाे सास फुकेर
दासहरूमा साेच र स्वत्व भरेर
लासलाई जिउँदाे बनाएर
दासलाई मालिक बनाएर
नयाँ साेच नयाँ विचार राेपेर
नयाँ बाटाे हिँडेर हिँडाएर
दासहरूआफै मालिक भएकाे देश फुलाउनु छ
सुन्दर भाव, सुन्दर विचार र सु्न्दर जीवन-संसार बनाउनु छ !
२०७८/१२/११
